Разбурыўшы адзіным рашэннем,

Выклікаю анёла з нябёсаў.

Прапалоўшы старое карэнне,

Я пачаў разважаць, як філосаф.

Быць можа людзі тыя ж каменні,

Што каля рэчкі блішчаць на пяску.

Разам з ветрам гуляюць шальныя праменні,

А яны ўвагнаны ў тугу.

Нават птушкі не смеюць тузацца,

Нават і ты, мой анёл, засмучаны.

Як спытаюць, не ведаю, кім жа назвацца,

Дзе ж той праменьчык свабоды чаканы?

Я чалавек, дык і ты ж чалавек,

Навошта мы сварымся паміж сабою?

Мару аб тым, как пражыць ўвесь свой век,

Не каменнай глыбай, но быццам ў моры валною.

Ёсць шэрыя людзі пад шэранькім небам,

Якія жадаюць без крылаў лятаць.

Ёсць розныя кнiжкi аб добрым i дрэнным,

Але ў іх не напішуць, дзе шчасце шукаць.

I толькі магутны белы крумкач

Можа да сонца падацца.

Ён чысты, ён светлы, без торб на плячах,

Iмкнецца да дому, не хоча сдавацца.

Як чалавек, так i гэты крумкач -

Усе мы дзецi мацi Зямлi.

З нас хопіць нягод і хопіць няўдач,

Мы рушылi ў пуць да дзівоснай далi.

Жыццё не турма, а лёс не прысуд,

Пусць кожны падасца насустрач святлу.

Я крылаў не маю, не маю пакут,

Аднак ў сэрцы схаваў мястэчка цяплу.